- znów pada-
wsłuchuję się w słowa
wypuszczane na wolność
z rozbijających się
grubych kropel deszczu
o metal parapetu.
niektóre opadają
na kartkę
rozmazując litery
w niebieskim płaczu
zapełniając pustkę
powolnie zapisywanymi
łzami poezji.
bogbag
- mijanka -
życie twoje
jest torem,
życie moje
jest torem.
w wąskich uliczkach
wspólnego czasu
brak na splot
ratanu,
tramwaj w dół
tramwaj w górę
wiezie masę
wiezie uczucia
wiezie myśli
wiezie pożądanie
jak w Lizbonie
biało żółte tramwaje.
mamy tylko chwile
żeby się zobaczyć
żeby przystanąć
żeby w tej mijance
być z sobą.
bogbag
- sztuka świata -
pojednał ziemie
pojednał pokolenia
pojednał wiary.
w dniu 02.04.2005 bogbag
- biała żałoba -
odszedł w bieli
jak gołąbek pokoju
z dźwiękami dzwonów.
w dniu 02.04.2005r bogbag
- pamięć -
jest płomykami
największy humanista
wieków przełomu.
bogbag