bogbag

- szarość -

nie biały

nie czarny

jakiś szary, beżowy

i wierzy w cos innego.

jak cień bez ciała.

oderwał się

goniony granatem

gendarmeirie

pochowali w czerni.

dwie szarości.

masowy bunt

socjologiczne zjawisko

przez silę władzy

zniekształcane. pokonane.

wyszli i palili

1400-oma czarnych ognisk

problem oświetlili

smrodem gumy utrwalili.

kierowani w ślepe

uliczki rozwoju.

otoczeni socjalnym

murem wyzysku.

otoczeni klasowym

drutem kolczastym

szukają tożsamości.

i wyszedł mer

i splunął słowem.

                                 bogbag

- na powierzchni dłoni -

Z dysonansu powstała

Rosnąc jak trzcina

Elastyczna i drżąca

Pod naporem słowa.

Jej siła nie wiąże

Ruchu nie zabiera

I siada cichutko

Na wierzchu dłoni

W lekkości i ulotności

Po morzach myśli dryfuje

Pod banderą serca

Jest nie do zatopienia.

Z rozumu, rozsadek

Mieczem z róż przegnała

Płomieniami namiętności

Krzyk w szept zamieniła

W logistycznej walce

Brakiem sensu otulona

Czarodziejka snów i marzeń

Moja miłość ..wyśniona.

                                            bogbag

 - wiersze pisze się o wszystkim -                / 116 /

refleksyjny dzien.

dzień wspomnień o tych,

którzy byli

o tych którzy są 

pozostaną.

dzień przepełniony

masą ludzką,

masą blachy samochodowej,

światłem świec,

zapachowej łuny

różnokolorowego wosku,

gałązek,

kwiatów,

wiązanek.

*

nie lubię tłoku.

nie lubię gwaru.

wstałem wcześnie rano,

byłem tam

gdzie chciałem być.

w południe uciekłem

już od wszystkiego.

chciałem czytać.

chciałem pisać.

chciałem być sam.

*

nie mam fortepianu

mam chryzantemy.

mam miłość w sobie.

mam butelkę.

*

i wiesz ...

założyłem ten sweter

no wiesz ...

ten biały golf.

tam są tysiące nitek

a ty w każdej z nich.

*

przybyło kobiet.

przybyło lat.

czujesz to

co ja ?

                bogbag

- flaga pokoju-   

*

trwało to długo, bardzo długo

być może nawet wieczność całą

trzeba nam było aż rozbić się

na dnie wąwozu życia

by pojąc w końcu

co się z nami stało.

teraz zbieramy okaleczone nasze szczątki

liżemy gorycz cieknących z ambicji ran

być może warto było rozwinąć wcześniej

.. błękitną flagę pokoju i przeciąć

..ten tańczący korowód kłamstw.

a tak

czy nie jest jeszcze za późno ?

czy będziemy mieli na tyle siły ...

by dofrunąć razem do raju ?

                                             bogbag