rzeźbione
były,...szeptane słowa
wtopione we wszystkie krajobrazy,
i nagle jak przy pomocy kapodastra
strzeliły wysokie, szarpane tony.
znów zmartwychwstają natrętne pytania
poczęte z wiary ciemnej strony
..kim jestem? ..dokąd zmierzam?
a może ...dokąd będę zabrany?
niepokój nadżarty zębami doktryny
która przywraca ciągle wahanie
czy prawda zamknęła się w czułych zmysłach
czy zmysły są z prawdy zrodzone.
tracę wiarę we wszystko.
bogbag
bliskość w odległości- /wiersz dl a żony/-
wreszcie powróciłem
chociaż tak naprawdę
nigdy cię nie opuściłem
wyjeżdżałem, wracałem
nienawidziłem, kochałem
w podróże zabierałem
poprzez śnieżne góry
konie ciągnęły z nami sanie
piękne lodowe rzeźby
z duchem gór spotkanie.
w Pradze na moście Karla
kamienne posągi nas witały
przekraczając kurtynę
tysiąca świateł i refleksów,
dusze nasze jakby
... znowu się zbliżały
zaczarowane dźwięki muzyki baroku
żebracy siedzący na mrozie,
później kulinarna uczta
w złotej studni gospodzie.
wracając do Monachium
byliśmy jednak znowu obcy osobie
i tylko płatki śniegu ...
tańczyły radośnie
na oblodzonej,
pustej
drodze.
bogbag
Przepaść / wiersz dla żony /
znów serce krwawi w wyniku zranienia
myśli plączą się w koło ...
ciałem wstrząsają konwulsje
gniewu, poniżenia, niemożliwością zrozumienia.
niszczysz wiecznie dorobek naszego doświadczenia
chcesz się wspinać ciągle
na strome, groźne góry
lecz ulegasz zwątpieniom
boisz się cienia chmury.
wybierasz przewodników
łatwą drogę wspinaczki
to nie ten szlak i w ten sposób ..
nigdy nie doznasz prawdziwej satysfakcji
dostrzeżenia piękna i nieskończoności
.... uczuć moich.
zepchnęłaś mnie w przepaść !
umarłem dla ciebie
zegnaj
a tak bardzo ... cię kochałem
2001 rok bogbag
Arka Noego / dla żony/
zraniłaś dumę
serce
powodując powódź
krwi i łez
wyciągając ręce
prosiłem o pomoc
lecz ty tylko drwiąco
..uśmiechnęłaś się
w oddali było widać
dryfującą nadzieję
od ciebie wiał jednak
chłodny zmienny wiatr
to było za mało
by przypłynęła po nas
Arka Noego
to już koniec
toniemy
bogbag
2001 rok / dla żony /
- bezbarwność
gdzie są wszyscy ci,
którzy byli ze mną.
gdzie są wszyscy ci,
którzy mnie kochali.
rozwiało ich po świecie,
wchłonęło ich życie,
poumierali...
dzieci mi zabrali..
zostałem sam.
sam na placu defilad
i tylko ta ściana..
długa i szara jak życie.
wiec proszę.... przyjedź
i wprowadź kolor.
bogbag